"A gdyby tak..." Sylwia Trojanowska

"A gdyby tak..." Sylwia Trojanowska, Czwarta strona

Brak sił, ucieczka ku wolności.

Tego było za dużo.

Strata boli pomimo lat.

Zawsze pozostawia dziurę po sobie.

Zawsze w sercu, ale już nie obok.

Toczę własne życie, lecz i w nim trudy są.

Ale żyję, chociaż może i nie w pełni.

Czegoś brakuje albo kogoś.

Czyżbym czekała na niego?

Czyżby on szukał mnie? 

Po latach spotkanie.

Serce uśpione budzi się.

Czy to przypadek?

Czy los tak chciał? 

Ale ta droga taka niepewna.

Czy to nie aby sen?

Bo przecież to prawdą nie może być.

On zbyt idealny, aby mnie chcieć.

Ale tak jest, lecz ja niepewna.

Nie poddaje się.

Chce więcej, chce być częścią mnie.

A gdyby tak wziąć to co los chce dać?

 Czy zgodzę się przy nim trwać?

Czy może to sen i przebudzę się?

Nie zawsze w człowieku jest tyle siły, aby wszystkiemu podołać. Niekiedy dzień jest niemożliwym do przetrwania. Niekiedy ma się dosyć. Dosyć bycia z kimś, dla kogo nie tylko ty się liczysz. Odejście wydaje się jedynym wyjściem, by nie zniszczyć do końca siebie. Barbara nie dała rady, trwać w tym co było. Po wielu latach Zuzanna jej córka, nadal za nią tęskni, rozmawia z nią. Bo strata nie jest czymś łatwym. Bo to ona zostawia pustkę w naszym sercu. Pamięć o bliskich, ona jest czymś co możemy im dać, pomimo że ich nie ma. Zuza pamięta, szuka znaków od mamy, ucieka w rozmowę z nią w chwilach zwątpienia. Nie ma jej, a ona ją wyczuwa. 

W jej życiu, które już liczy czterdzieści dwa lata, wydarza się coś nieoczekiwanego. Spotkanie z przeszłością. Aleksander pojawia się nagle i zmienia wszystko. On, który już zaraz złamał jej serce wiele lat temu, patrzy na nią z pożądaniem, a serce Zuzy znów zaczyna bić żwawiej. Czy to co było kiedyś naprawdę przestało mieć znaczenie? Czy było uśpione i się przebudziło? Odżywa wiele i wiele to zmienia. Zuza już nie trwa w swym światku, gdzie Grzegorz, jej przyjaciel był dobrą ucieczką. Zaczyna jej czegoś brakować. A może kogoś? Ale jest strach. On się czai  obok. 

"Czasami trzeba się odważyć, by być szczęśliwym. Szczęście jest tuż obok, ale my, żyjąc w tym swoim hermetycznym świecie po prostu go nie zauważamy. Czasami może i widzimy, ale się go boimy."

Zuza ma obok siebie Alinę, kogoś kto nie boi się mówić tego co myśli. Pomaga jej przeanalizować coś co się dzieje w jej życiu. I kobieta decyduje się na kroku ku szczęściu, bo w życiu nie zawsze trzeba być ostrożnym.

"W życiu czasami warto zrobić coś innego, nawet coś takiego, na co wcześniej nie zdecydowałbyś się za żadne skarby świata. Wtedy poznajesz nowe smaki, nowe zapachy. Dźwięki są nowe."

A jakie smak będzie miała miłość Zuzanny i Aleksa? Czy będzie słodka? Czy może będzie przepełniona goryczą tajemnic z przed wielu lat? Czy będzie klarowana? Czy też mętna? Zachwiana przez kapryśny los. Przekonajcie się.

Sylwia Trojanowska sprawiła, że moje serce od początku powieści biło bardzo szybko. W piękny sposób wykreowała świat bohaterów, ale to nie jest miejsce nierealne. W tej powieści jest dużo realizmu. Autorka porusza wiele ciężkich tematów. Rzeczywistość nigdy nie jest kolorowa. Niekiedy odciska się w nas w sposób brutalny, niekiedy ciągnie nas w dół przez wzgląd na przeszłość, ale nigdy nie należy być biernym i się jej poddać. Trzeba wychodzić jej na przeciw, brać to co najlepsze w danym momencie. Żyć w pełni, bo takie życie jest warte najwięcej. Książka sprawia, że w nas samych coś odżyje. Chęć na więcej, bo nigdy na to nie jest za późno. W tej powieści każdy myślę, że odnajdzie cząstkę siebie, w którymś z bohaterów, bo oni są ludzcy, bliscy nam, wręcz tacy jak my. Reagują emocjonalnie, nie raz mówią za dużo, popełniają błędy i są podobni do nas, do mnie na pewno.

Akcja powieści owiana jest tajemnicą, którą skrywa ojciec Zuzy, jak i matka Alka. Tajemnicą, która sprawi, że szczęście może nie być już takim pewniakiem, a jaka jest ta tajemnica i co zmieni w życiu bohaterów, dowiedzcie się czytając. Warto!!!